Η ενδυνάμωση της Παγκόσμιας Περιβαλλοντικής Διακυβέρνησης: Παγκόσμιος Οργανισμός Περιβάλλοντος ή σταδιακές μεταρρυθμίσεις;

Eισήγησή της Βίκυ Καραγεώργου σε Διεθνές Συνέδριο στους Δελφούς

I. Εισαγωγή

Η παγκοσμιοποίηση, που εκλαμβάνεται ως η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση και ολοκλήρωση – καταρχήν – ανάμεσα στις οικονομίες, κυρίως εξαιτίας της ραγδαίας μετακίνησης κεφαλαίων και αγαθών (που συντελείται με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών), έχει δημιουργήσει δραστικά νέα δεδομένα στον παγκόσμιο χάρτη αλλά και στις πολιτικές πρακτικές σε διεθνές, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο1. Ανεξάρτητα από την αμφισημία - και τον πολυδιάστατο χαρακτήρα - του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι συνέπειες και οι προεκτάσεις της είναι ορατές τόσο στη λειτουργία του διεθνούς οικονομικού συστήματος, όσο και στον τρόπο άσκησης των κρατικών λειτουργιών και συνακόλουθα και στην καθημερινή ζωή των πολιτών .

Οι πολυδιάστατες επιπτώσεις του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός ζωηρού νομικοπολιτικού διαλόγου αναφορικά με τον τρόπο και το είδος ρυθμιστικής παρέμβασης στις διάφορες πτυχές της. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι οι απόψεις που υποστηρίζονται στο πλαίσιο αυτής της προβληματικής θα μπορούσαν να ενταχθούν σε δύο γενικότερες θεωρητικές τάσεις2. Στην πρώτη τάση εντάσσονται εκείνες οι απόψεις και θεωρητικές προσεγγίσεις, που προκρίνουν ως αναγκαία την εξεύρεση τρόπων και τη θέσπιση των κατάλληλων ρυθμιστικών μηχανισμών, τόσο για το μετριασμό των δυσμενών επιπτώσεων αλλά και των ανισοτήτων που δημιουργούνται από τη λειτουργία του διεθνοποιημένου οικονομικού συστήματος, όσο και για την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της από όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους του πλανήτη3. Πρόκειται δηλαδή για την τάση της αποκαλούμενης «ρυθμιζόμενης παγκοσμιοποίησης» (regulated globalization). Στη δεύτερη τάση εντάσσονται οι απόψεις και οι θεωρητικές προσεγγίσεις που υποστηρίζουν ότι οι κανόνες για τη λειτουργία των διαφόρων πτυχών της παγκοσμιοποίησης θα προκύψουν «αυθόρμητα» μέσα από τη διάδοση της γνώσης, την εκτεταμένη χρήση των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου, την τεχνολογική και καινοτομία και την οικονομική ολοκλήρωση, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να αποτελούν «προϊόν» πολιτικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιών, που θα αποτυπώνονται σε διεθνείς συμφωνίες ή συνθήκες. Πρόκειται για την τάση της αποκαλούμενης «αυθόρμητης», δηλαδή της όχι εκ των άνω ρύθμισης της παγκοσμιοποίησης (spontaneous globalization4).

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ...